Mij is gevraagd iets te schrijven over onze ervaringen met de Tabakshof. Aan dat verzoek voldoe ik graag, daarbij puttend uit mijn eigen ervaringen en die van mijn broers en zussen.
In de derde week van september 2010 - het huis was toen net een paar weken open - is onze vader in de Tabakshof opgenomen en half maart 2013 is hij hier overleden. Op een slechte periode na waarin er veel gebruik gemaakt moest worden van tijdelijk personeel, hebben wij veel lof voor de kwaliteit van de zorg. De inzet, de warme betrokkenheid en professionaliteit van het personeel, die zowel vader als ons ten deel mocht vallen, was een weldaad gedurende het moeilijke proces van de geestelijke en lichamelijke achteruitgang die kwetsbaar en onzeker maakt.
Het team van de Tabakshof is na de genoemde aanloopperikelen in de loop van de tijd tot een hechte eenheid samengesmeed en dat voel je. Ik kan nu met recht zeggen dat er over het algemeen een vriendelijke, rustige sfeer heerst, die voelt als een veilig nest waar je je dementerende vader of moeder met een gerust hart achterlaat. Waar je zelf ook met plezier naar toe gaat om hem of haar een stukje van de dag te vergezellen, wat uiteraard van onschatbare waarde blijft. Je voelt je thuis en altijd welkom, ook bij de medewerkers.
De aankleding van het huis is sfeervol, het ligt centraal in het land en de omgeving is zeer de moeite waard. De Neder-Rijn is wandelend te bereiken, evenals de bossen van de Utrechtse Heuvelrug, hoewel daarvoor een autoritje misschien handiger is. Amerongen met zijn kasteel, Rhenen, het prachtige Wijk bij Duurstede, maar ook de Betuwe, aan de overkant van de rivier - met het pontje te bevaren - het is allemaal binnen handbereik. Wij hebben de afgelopen jaren vanuit het huis heel wat afgewandeld met onze vader, al dan niet met behulp van een rolstoel.
Er is een enorme bereidheid van het personeel om het de bewoners naar de zin te maken in de dagelijkse dingen, met degenen die dat aankunnen zowel binnen- als buitenshuis leuke dingen te ondernemen, maar ook de bereidheid zich af te stemmen op hen die minder geneigd of in staat zijn tot sociale activiteiten. Mijn vader was altijd erg gesteld op zijn privacy en zat meestal op zijn eigen kamer. Vanwege het risico dat hij daar teveel op zichzelf teruggeworpen zou zijn, zeker toen hij steeds minder zelfstandig uit zijn stoel kon komen, hebben wij steeds samen met de verzorgenden de vinger aan de pols gehouden en gezocht naar wegen om vereenzaming tegen te gaan. Omdat er wat meer personeel is dan in veel andere huizen, zijn daar ook de mogelijkheden voor. Regelmatig ging men even bij hem zitten, een wandeling met hem maken of werd hij uitgenodigd toch even in de huiskamer mee koffie te drinken of muziek te komen luisteren.
Vaders temperament heeft zeker in bepaalde periodes nogal eens voor heftige onrust gezorgd. Ook toen is er een open houding geweest naar mogelijkheden om die situatie te doorbreken en voor alle betrokkenen te verbeteren. Er is bijvoorbeeld nauw samengewerkt met het Centrum voor Consultatie en Expertise, waarvan veel geleerd is. Het enthousiasme waarmee men aan deze deskundigheid bevorderende activiteiten deelnam (ook ruimte gaf aan ons om deel te nemen), geeft aan dat men de visie op het werk niet alleen met de mond belijdt, maar ook daadwerkelijk in de praktijk probeert toe te passen.
Mijn broers en zussen en ikzelf zijn diep onder de indruk van de wijze waarop in vaders laatste weken zowel vader als wij, kinderen en kleinkinderen, door het team (en de ouderenarts!) verzorgd en ondersteund zijn. Je zou iedereen toewensen om met zoveel liefdevolle zorg omringd te worden in de eindfase van het bestaan. En ook na zijn dood werd hij met grote betrokkenheid en respect bejegend. De medewerksters van de Tabakshof gaven ons de kans om mee te helpen vader af te leggen en op te baren, wat een bijzondere ervaring was voor mij en een van mijn zussen. Vader kon vanuit het huis begraven worden en wij als familie konden al onze voorbereidingen voor de begrafenis in een ruimte van de Tabakshof plegen, in een sfeer van warmte en praktische ondersteuning.
Eigenlijk zou je iedere dementerende (en diens familie) de zorg toewensen zoals die in de Tabakshof wordt geleverd. Het is jammer dat die niet voor iedereen is weggelegd. Maar als je voor een familielid op zoek bent en de financiële middelen zijn aanwezig, dan zou ik zeker bellen voor een afspraak.
Mei 2013,
Nelleke Hagt.
