Begin deze week kwam ik onverwacht een bezoekje brengen aan mijn moeder en haar partner in De Tabakshof. Ze zaten in de tuin met een groepje bewoners en verzorgenden koffie te drinken. Er was wat familie op bezoek en de zon zorgde voor een zomerse sfeer. We hebben ruim een half uur met elkaar liedjes van vroeger gezongen. Mijn moeders ogen straalden en op enig moment stond ze op om een dansje te maken met een van de medebewoonsters. Ze hadden tijdens het dansen een heel geanimeerd gesprek. Ze leken elkaar heel goed te verstaan terwijl ik er niet veel van begreep. Ik zag hoe gelukkig zij was en ik voelde mezelf ook gelukkig. Dit is mijn verhaal. En ik weet dat ik namens mijn familieleden spreek. Zij worden ook blij van de situatie die ze steeds weer aantreffen.
In de auto naar huis bedacht ik me hoe anders de situatie vorig jaar in deze tijd voor ons allen was. Toen waren mijn moeder en haar partner nog in hun eigen huis. Hij: de hele dag bezig de controle te hervinden over het onbegrijpelijke leven met bankpasjes, rekeningen, de boodschappen en afspraken. Zij: al sinds 10 jaar bekend met Alzheimer. Voor haar was het leven al langer ingewikkeld en onvoorspelbaar, maar nu ook nog met een partner die steeds meer de regie kwijtraakte.
Wij, de kinderen, waren het er over eens dat het zo niet langer ging. Natuurlijk waren er de laatste jaren, heel voorzichtig, steeds meer uren hulp in huis gekomen, maar de situatie verslechterde in rap tempo. Zij vonden dit onzin. Ze redden zich immers nog steeds uitstekend…
We zochten onze regio af naar een liefdevolle plek waar zij als partners samen konden leven en ook nog een zekere mate van zelfstandigheid konden ervaren. Dat bleek een weg vol hindernissen.
Wanhopig waren we. En … toen kwam de oplossing via een dierbare kennis: ‘Ga eens kijken in De Tabakshof in Elst (Utrecht)’. We gingen kijken en waren meteen enthousiast. Wat een rustige en vriendelijke sfeer! Wat een ruime, lichte kamers en wat een heerlijke tuin. De coördinatrice ontving ons met begrip en deskundigheid. Wij voelden ons er thuis, nu onze ouders nog …
En nu: 8 maanden later. De onrust en angst van de afgelopen jaren zijn weggeëbd bij ons kinderen. Bij onze ouders zien we weer vitaliteit en pretlichtjes in hun ogen. Als we op bezoek komen treffen we ze regelmatig knus naast elkaar aan.
Er is veel veranderd. Ze hebben veel moeten losgelaten. Wij ook. Maar ik zie zó goed hoezeer ze weer gewonnen hebben aan kwaliteit van leven. Ze mogen in De Tabakshof zijn wie ze altijd geweest zijn. En belangrijk voor dementerenden: is er onrust, dan mag die er zijn. Maar er lijkt minder onrust te zijn door de ruimte die mensen, letterlijk en figuurlijk, krijgen. De dagen zijn gevuld met activiteiten die vaak op de persoon zijn afgestemd. Zo ging mijn moeder op de duofiets met een begeleider een rondje om de kerk. Een andere keer gaat een groep bewoners en begeleiders naar de kinderboerderij om lammetjes de fles te geven. De peuters van de ‘overkant’ komen regelmatig spelen. Er wordt gezongen, naar klassieke muziek en naar levensliederen geluisterd.
Het kan dus écht! In deze tijd zijn er plekken waar mensen oud en dementerend mogen zijn. En in dit opzicht staan alle neuzen dezelfde kant op, of het nu gaat om zorgmedewerkers, huisarts, ouderenarts, kapper of pedicure.